Tarasy drewniane zyskują na popularności nie tylko wśród miłośników rozwiązań ekologicznych. Połączenia materiałów takich, jak kamień i wysokiej jakości drewno to obecnie jeden z najpopularniejszych na świecie trendów w dziedzinie urządzania domów i ogrodów. Wynika to z doskonałych własności technicznych drewna w połączeniu z ponadczasowymi walorami estetycznymi. Wykorzystanie desek z drewna naturalnego do wykonania podłogi tarasu pozwoli na osiągnięcie przytulnego i modnego wyglądu, ale także wysokich parametrów funkcjonalnych.

Piękny taras cieszy o każdej porze roku. Drewno zapewnia chłód latem, ciepło wiosną i jesienią, bezpieczeństwo podczas użytkowania zimą i piękny, klimatyczny wygląd przez cały rok. Wystarczy wybrać odpowiedni gatunek.

Wybierając podłogę na taras kierujmy się przede wszystkim własnym gustem, jednak ważnymi czynnikami są też trwałość materiału oraz łatwość jego utrzymania.

DREWNO EGZOTYCZNE

Drewno egzotyczne ze względu na jego właściwości fizyczne – dużą twardość, stabilność i odporność na warunki atmosferyczne cieszy się bardzo dużą popularnością. Posiada odporność na starzenie biologiczne, gnicie i infekcje pasożytnicze, stanowiąc doskonałą alternatywę dla naszych rodzimych gatunków. Drewno egzotyczne posiada wiele odcieni: od jasnych i ciepłych po nieco ciemniejsze i chłodniejsze. Różnorodna kolorystyka drewna sprawia, że pasuje niemal wszędzie i nadaje otoczeniu niepowtarzalny klimat, a jego właściwości pozwalają długo cieszyć się jego estetycznym wyglądem. Trwałość, funkcjonalność i stylowość – to cechy, które są charakterystyczne dla tego rodzaju drewna.

– ponadprzeciętna trwałości drewna, która nawet bez impregnacji jest kilkukrotnie większa od rodzimej sosny, świerku czy nawet buku.

– wysoka gęstość drewna oraz duża ilość zawartych w nim garbników sprawia, iż egzotyk posiada bardzo dużą odporność na destrukcję biologiczną w zmiennych warunkach pogodowych.

– w okresie największego nasłonecznienia, deski nagrzewają się stosunkowo wolno.

– taras wykonany z drewna egzotycznego jest inwestycją na lata, gdyż jego wytrzymałość przy prawidłowo wykonanej podbudowie gwarantują, iż w przeciągu najbliższych kilkudziesięciu lat nie trzeba będzie wymieniać pokrycia tarasu.

Obecnie na polskim rynku dostępnych jest kilkanaście najpopularniejszych gatunków drewna egzotycznego. Różnią się one pochodzeniem, kolorystyką, a przede wszystkim parametrami technicznymi.
Większość klientów dokonujących wyboru gatunku drewna kieruje się jego barwą, która będzie współgrała z kolorem elewacji, podbitki dachowej bądź stolarki okiennej. Należy pamiętać, iż drewno pod wpływem warunków atmosferycznych zmienia swój kolor. Dla pozostałych, nieistotny jest kolor, lecz parametry techniczne drewna oraz jego ciężar właściwy.

ANGELIM AMORGOSO

ANGELIM AMORGOSO <Hymenolobium sp. > (inne nazwy handlowe: angelim pedra, angelim amarelo, angelim rosa, mirarena, angelim da mata, angelim pedra, sapupira amarella) – w ostatnich latach jeden z najpopularniejszych, egzotycznych gatunków drewna

Pochodzenie: Drewno angelim pozyskiwane jest z około 20 gatunków drzew, których naturalnym siedliskiem są wiecznie zielone lasy deszczowe porastające centralną i wschodnią część Niziny Amazonii.

Ciężar właściwy: 790 – 840 kg·m−3 (przy 12% wilgotności)

Barwa: Świeżo przetarte drewno zabarwione jest na kolor żółtopomarańczowy. Pod wpływem czynników atmosferycznych (promieniowanie słoneczne, tlen) szybko i intensywnie ciemnieje, przyjmując kolor od żółtobrązowego do ciemnobrązowego, przy czym nie jest to jednolita barwa.

Rysunek: Wyraźnie widoczne jaśniejsze i ciemniejsze pasy ( jasne, szerokie pasma miękiszu smugowego oddzielone warstwami ciemniejszych, grubościennych włókien). Naczynia na przekroju poprzecznym są dobrze widoczne, a lekko sfalowany układ włókien  urozmaica rysunek na przekroju promieniowym. Charakterystycznym elementem tworzącym rysunek drewna jest budowa piętrowa, bardzo delikatnie zarysowana na przekroju stycznym, w postaci równomiernie rozmieszczonych rzędów drobnych, niejednolitych promieni drzewnych.

Charakterystyka: Angelim według sześciostopniowej skali gęstości to drewno bardzo ciężkie lub ciężkie (klasa I/klasa II). Średnia gęstość drewna o wilgotności  12% wynosi 810 kg·m−3. Z dużą gęstością związane są korzystne właściwości wytrzymałościowe. Drewno charakteryzuje się średnią wilgotnością punktu nasycenia włókien oraz średnimi wartościami skurczów. Całkowity skurcz objętościowy wynosi 10,2%, co pozwala zaliczyć je do drewna mało kurczliwego.

BANGKIRAI

BANGKIRAI <Shorea laevis> (inne nazwy handlowe: balau jasne, balau, yellow balau, red balau, balau kumus, damar laut, kedawang, selengan batu kumus, pooti, gisok, yakal, chan, thitya) – najpopularniejszy wśród wszystkich  gatunków egzotycznych stosowanych jako deski tarasowe ze względu na swoją barwę oraz wytrzymałość. Dzięki zawartości olejków eterycznych jest z natury zabezpieczone przed szkodnikami oraz odporne na grzyby i pleśnie.

Pochodzenie: Drewno bangkirai pozyskiwane jest z kilkunastu gatunków drzew z rodzaju Shorea, występujących w południowo-wschodniej Azji. Naturalnie rosną w lasach deszczowych Tajlandii, Laosu, Wietnamu, Kambodży, Indii, Indonezji i Malezji.

Ciężar właściwy: 900 kg·m−3 (przy 12% wilgotności)

Barwa: Świeżo przetarte drewno zabarwione jest na kolor żółtobrązowy. Pod wpływem światła i tlenu intensywnie ciemnieje – od jasno do ciemnobrązowego, sporadycznie przybiera odcień brązowożółty (Yellow Balau), brązowoczerwony (Red Balau), brązowopopielaty do ciemnobrązowego.

Rysunek: Przyrosty roczne są słabo widoczne i to jedynie na przekroju poprzecznym. Drobne promienie drzewne są niezauważalne. W drewnie dość często obecny jest nieregularny skręt włókien, widoczny na przekroju promieniowym.

Charakterystyka: Według sześciostopniowej skali jest to drewno bardzo ciężkie (klasa I). Drewno jest bardzo twarde, co powoduje, że doskonale znosi oddziaływanie słońca, śniegu i deszczu. Posiada bardzo dobre parametry mechaniczne i wysoką odporność na ścieranie, uderzenia oraz starzenie biologiczne. Bangkirai charakteryzuje się małą wilgotnością punktu nasycenia włókien oraz dużymi wartościami skurczów. Należy do drewna średnio kurczliwego. Istotną cechą tego gatunku drewna (która nie stanowi wady materiału) są otwory szpilkowe o średnicy od 0,5 do 1,5 mm spowodowane przez owada zwanego „świdrakiem”, który żyje wyłącznie w drewnie żywym. Importowane drewno egzotyczne poddawane jest procesowi tzw. funigacji, który eliminuje wszelkie organizmy żywe w desce.

CUMARU

CUMARU <Dipteryx odorata> ( inne nazwy handlowe: tonkabonne, bob tonka, tonquin, sarrapia, tonka bean, charapilla) – charakteryzuje się wysoką odpornością na działanie warunków atmosferycznych oraz typowym dla tego gatunku ciemnym usłojeniem.

Pochodzenie: Stosunkowo szeroki obszar występowania obejmuje tereny południowo-zachodniej części Ameryki Południowej – od Wenezueli i Kolumbii, przez Brazylię, aż po Gujanę Francuską.

Ciężar właściwy: 900 – 1100 kg·m−3 (przy 12% wilgotności)

Barwa: Brązowy z odcieniem brązowożółtym pogłębiającym się do koloru mahoniowego bądź ciemnobrązowego. Pod wpływem czynników atmosferycznych m. in. promieniowania słonecznego intensywnie ciemnieje i przyjmuje kolor rdzawobrązowy.

Rysunek: Granica przyrostów niewyraźna lub zupełnie niewidoczna. W drewnie występuje nieregularny, czasem zawiły układ włókien. Charakterystycznym elementem tworzącym rysunek drewna jest budowa piętrowa, delikatnie zarysowana na przekroju stycznym w postaci równomiernie rozmieszczonych rzędów jednoszeregowych, jednorodnych promieni drzewnych.

Charakterystyka: Cumaru należy do grupy najtwardszych, a zarazem najcięższych gatunków drewna egzotycznego. Posiada bardzo dobrą, naturalną odporność na gnicie, termity oraz infekcje pasożytnicze.  Ze względu na swoją strukturę, nie wchłania wody, tłuszczu ani brudu. Doskonale znosi oddziaływanie słońca, śniegu i deszczu, a dzięki bardzo dobrym parametrom mechanicznym gatunek ten cechuje wysoka odporność na ścieranie, uderzenia oraz starzenie biologiczne bez utraty właściwości mechanicznych drewna.

IPE

IPE <Tabebuia sp.> (inne nazwy handlowe: amapa, cortez, hakia guayacan, ironwood, flor amarillo, madera negra, ipe roxo) – bardzo trwałe, stabilne wymiarowo i wytrzymałe na obciążenia mechaniczne, co gwarantuje deskom tarasowym długotrwały, błyszczący wygląd. Wysoka gęstość i delikatna tekstura nadają gładki obraz podłodze tarasowej.

Pochodzenie: Drewno ipe pozyskiwane jest z kilkunastu gatunków drzew naturalnie występujących w części północnej Ameryki Południowej.

Ciężar właściwy: 1050 kg·m−3 (przy 12% wilgotności)

Barwa: Świeżo pozyskane drewno ma barwę żółtozieloną i szybko ciemniej pod wpływem światła i tlenu zawartego w powietrzu. Ostatecznie przybiera kolor od oliwkowobrązowego do czerwonobrązowego, często z jaśniejszymi lub ciemniejszymi smugami (kolorystyka zróżnicowana, zależna od gatunku i siedliska).

Rysunek: Drobne, jednorodne promienie drzewne widoczne są tylko na przekroju promieniowym. Rysunek drewna wzbogaca pasiasty skręt włókien. Pasy są zwykle słabo zarysowane i drobne. W drewnie obecna jest budowa piętrowa, jednak makroskopowo słabo widoczna.

Charakterystyka: Ipe jest jednym z najtwardszych gatunków drewna. Zwarta struktura, wysoka gęstość i naturalna obecność substancji oleistych w strukturze drewna determinują stabilność i trwałość desek tarasowych. Dodatkowym atutem jest najwyższa klasa odporności na ogień, równa stali zbrojeniowej. Ipe należy do gatunków najbardziej odpowiednich do wykonania konstrukcji zewnętrznych, jak tarasy czy nabrzeża basenów.

KEMPAS

KEMPAS <Koompassia malaccensis> (inne nazwy handlowe: kompas, makupa, thang pung, impas heavy, mengris, ajam, hamas, hempas, mengris) – bardzo twardy, trudno ścieralny i wytrzymły gatunek drewna egzotycznego o wysokiej naturalnej trwałości. Jako jego zaletę wymienia się głęboką, ceglasto-czerwoną barwę.

Pochodzenie: Drzewa naturalnie rosną w lasach południowo-wschodniej Azji. Areał ich występowania obejmuje przede wszystkim Malezję i Indonezję.

Ciężar właściwy: 880 kg·m−3 (przy 12% wilgotności)

Barwa: W świeżo przetartym drewnie kolor różowy lub od żółtawoczerwonego do pomarańczowoczerwonego. Wysychając szybko ciemnieje, przyjmując barwę od ceglastoczerwonej do ciemnoczerwonobrązowej. Proces ten wyraźnie przyspiesza poprzez wystawienie drewna na bezpośrednie działanie promieni słonecznych.

Rysunek: W drewnie obecne są odchylone od kierunku wzdłużnego włókna (od pasiatego do gniazdowego skrętu włókien). Na przekroju promieniowym widoczne trzy i czteroszeregowe, niejednorodne promienie drzewne w postaci drobnego, ale wyraźnego błyszczu, na przekroju stycznym wykazujące budowę piętrową. Na tle ciemniejszej tkanki drzewnej złożonej w włókien wyraźnie widać liczne naczynia otoczone jaśniejszym miękiszem w postaci żółtobrązowych linii na przekrojach wzdłużnych.

Charakterystyka: Trwałość drewna w warunkach otwartej architektury ogrodowej wynosi kilkadziesiąt lat, zaś w przypadku zadaszonych tarasów, jego żywotność się zwiększa. Ciekawą cechą gatunku jest patynowanie powierzchni desek pod wpływem wilgoci i powietrza, co w żaden sposób nie wpływa na cechy fizyczne drewna. Jeśli barwa starej patyny nie odpowiada nam wizualnie, można temu zapobiec stosując regularnie oleje przeznaczone do pielęgnacji drewna użytkowanego na zewnątrz.

MASSARANDUBA

MASSARANDUBA <Manilkara bidentata> (inne nazwy handlowe: bulletwood, beffwood, bolletrie, balata, nispero, pamashto, bullet wood) – często o jego wyborze świadczy ciekawa, purpurowo-brązowa barwa, która stanowi interesującą propozycję dla wszystkich osób szukających oryginalnego materiału, idealnie komponującego się z otoczeniem domu.

Pochodzenie: Naturalnym siedliskiem są wieczne zielone lasy deszczowe, porastające Nizinę Amazonki, Nizinę Orinoko oraz Wyżynę Gujańską – od Wenezueli po Gujanę Francuską, a także północną część Andów oraz Amerykę Środkową.

Ciężar właściwy: 1100 kg·m−3 (przy 12% wilgotności)

Barwa: Po ścięciu drewno jasnoczerwone. Pod wpływem światła i tlenu zawartego w powietrzu drewno intensywnie ciemnieje do barwy purpurowobrązowej.

Rysunek: Delikatny i jednolity. Na przekrojach podłużnych na ciemniejszym tle znajdują się linie równomiernie rozmieszczonych naczyń. Granice przyrostów rocznych na przekroju poprzecznym słabo lub niewidoczne. W drewnie brak budowy piętrowej.

Charakterystyka: Gatunek wyróżnia się bardzo dużą twardością oraz odpornością na ścieranie, działanie kwasów i ataki pasożytów. Poza tarasami drewno często stosowane wewnątrz pomieszczeń oraz w miejscach użyteczności publicznej, które wymagają od podłoża wyjątkowej trwałości.

TATAJUBA

TATAJUBA <Bagassa guianensis> (inne nazwy handlowe: Bagassa, tatażuba, fustik, fustetto vecchio, fustic, amap-rana, amoreira, bagasse, tatayva, mora amarilla, moral) – odporny na biodegradację, zmiany wilgotności i temperatury.

Pochodzenie: Ameryka Środkowa od Gwatemali po Panamę oraz południowa Ameryka (dorzecze Amazonki)

Ciężar właściwy: 650 – 800 kg·m−3 (przy 12% wilgotności)

Barwa: Drewno świeżo przetarte ma cytrynowożółtą barwę. Pod wpływem czynników atmosferycznych, między innymi promieniowania słonecznego, intensywnie ciemnieje i przyjmuje kolor miodowożółty przez mahoniowy, aż do koloru ciemnobrązowego.

Rysunek: W drewnie występuje pasiasty skręt włókien, który urozmaica rysunek na przekroju promieniowym. Pasy ze skręconymi włóknami są szerokie na 2 do 3 cm. Przyrosty roczne na przekroju poprzecznym są bardzo słabo lub w ogóle niewidoczne. Na przekrojach wzdłużnych naczynia zauważalne są w postaci drobnych, ciemniejszych wgłębień. Niewielkie i niejednorodne promienie drzewne widoczne tylko na przekroju promieniowym.

Charakterystyka: Bardzo stabilny gatunek odporny na zmiany wilgotności i temperatury, dzięki czemu doskonale sprawdza się w zastosowaniach zewnętrznych takich jak tarasy, płoty ogrodowe, elewacje, bramy itp. Wysoka zawartość krzemu oraz innych minerałów powoduje, iż drewno Tatajuba doskonale znosi kontakt z wodą morską.

TEAK

TEAK <Tectona grandis> (inne nazwy handlowe: teck, kyun, gia thi, tadi, tek, sagwan, kembal, semarang, djati) – odkąd odkryto drewno teakowe, było one cenione i poszukiwane. Wykonywano z niego między innymi części statków narażone na szybkie zużycie, np. pokłady.

Pochodzenie: Południowa Azja (Birma, Indie, Laos i Tajlandia). Szybki wzrost drzew teakowych i duże zainteresowanie ich drewnem doprowadziło do powstania plantacji tego gatunku w wielu rejonach świata, między innymi w Afryce i Ameryce Środkowej

Ciężar właściwy: 650-750 kg·m−3 (przy 12% wilgotności)

Barwa: W świeżo przetartym drewnie barwa zielonkawa. Pod wpływem światła i tlenu zawartego w powietrzu drewno intensywnie ciemnieje do barwy brązowej. Kolor wzbogacają biegnące wzdłużnie ciemnobrązowe lub szaroczarne pasma o szerokości kilku milimetrów.

Rysunek: Na wszystkich przekrojach wyraźnie widoczne przyrosty boczne, na co wpływ ma zróżnicowanie w budowie drewna wczesnego i późnego. Na przekroju poprzecznym uwidacznia się ich falistość oraz zróżnicowana szerokość. Każdy słój rozpoczynają mniej lub bardziej wyraźne pierścienie naczyń drewna wczesnego. Drewno plantacyjne charakteryzuje się szerszymi przyrostami rocznymi.

Charakterystyka: Drewno teakowe posiada wręcz legendarną odporność na starzenie biologiczne, gnicie i infekcje pasożytnicze. Jest bardzo tłuste i ciężkie co powoduje, że doskonale znosi oddziaływanie słońca, śniegu i deszczu. Posiada bardzo dobre parametry mechaniczne, wysoką odporność na ścieranie i uderzenia oraz odporność na starzenie bez utraty własności mechanicznych.

GARAPA

GARAPA  <Apuleia leiocarp> (inne nazwy handlowe: brazilian ash, grapia, amarealao, marotoa, muiratua, muirajuba) – dzięki bardzo dużej zawartości krzemu posiada wysoką odporność na biodegradację, przez co trwałość drewna zastosowanego w miejscach narażonych na stałe działanie czynników atmosferycznych, określa się na ponad 30 lat.

Pochodzenie: Ameryka Południowa – Brazylia, Argentyna, Paragwaj i Urugwaj.

Ciężar właściwy: 790 – 850 kg·m−3 (przy 12% wilgotności)

Barwa: Jasnożółty, zmieniający się na żółtobrązowy z możliwością wystąpienia odcieni pomarańczu oraz ciepłego brązu. Drewno to często nazywane jest Goldenwood, ze względu na szlachetną, niespotykaną paletę barw i ich odcieni.

Rysunek: Włókna proste, czasem splecione.

Charakterystyka: Twarde, ciężkie drewno. Gatunek charakteryzuje się zróżnicowaną strukturą i kolorystyką.

MUIRACATIARA / TIGERWOOD

MUIRACATIARA <Astronium lecointei> (inne nazwy handlowe: tigerwood, guateado, bossona, cuta tigre, zebrawood, zorrowood, mura) – tarasy wykonane przy użyciu tego gatunku wyróżniają się niepowtarzalnie oryginalną stylistyką.

Pochodzenie: Południowa Ameryka (głównie Brazylia)

Ciężar właściwy: 900 kg·m−3 (przy 12% wilgotności)

Barwa: Brązowoczerwona z naturalnymi, nieregularnymi smugami w kolorze czarnym, nadaje drewnu charakterystyczny wygląd, przypominający skórę tygrysa (skąd nazwa „TIGERWOOD”).

Rysunek: Włókna faliste, nieregularne nadające drewnu dynamiczny wygląd.

Charakterystyka: Tigerwood jest gatunkiem łatwy w obróbce i pielęgnacji. Podczas konserwacji zalecane jest nałożenie bardzo cienkiej warstwy oleju impregnującego. Gatunek charakteryzuje się zróżnicowaną strukturą i kolorystyką.

BODO

BODO <Detarium senegalense> (inne nazwy handlowe: aboranzork, membode, amouk, boire, enouk) – gatunek, który ma szczególnie przyjemny wygląd poprzez swój kolor, rysunek i strukturę. Ze względu na różnie zaznaczony ciemny pasek znajduje coraz większe zainteresowanie konsumentów.

Pochodzenie: Afryka

Ciężar właściwy: 670 kg·m−3 (przy 12% wilgotności)

Barwa: Jasnobrązowa o odcieniach miedzianobrązowych do oliwkowofioletowych. Kolor podstawowy ożywią różnie zaznaczone, często występujące ciemnobrązowe lub czarne paski, które na przekrojach podłużnych tworzą palisanderowe wypełnienia lub smugi. Strefy wzrostu wpływają na wygląd drewna tylko poprzez nieznaczne różnice kolorów.

Rysunek: Charakterystyczne ciemnie, nieregularne pory.

Charakterystyka: Bardzo stabilne, szlachetne drewno, atrakcyjne w wyglądzie.

PORÓWNANIE NAJPOPULARNIEJSZYCH GATUNKÓW DREWNA EGZOTYCZNEGO STOSOWANYCH NA TARASY

GATUNKI RODZIME

Z europejskich gatunków drewna stosuje się często deski z modrzewia i sosny skandynawskiej. Na zewnątrz sprawdzą się także deski z dalekiej Północy np. modrzewia syberyjskiego. Drzewo to rośnie powoli, mając małe przyrosty roczne, co sprawia, iż pozyskane drewno jest bardzo gęste, twarde i odporne na działanie czynników atmosferycznych. Srebnoszary kolor naturalnie patynującego modrzewia syberyjskiego jest przez wielu uważany za najpiękniejsze wybarwienie drewnianego tarasu.

MODRZEW SYBERYJSKI

MODRZEW SYBERYJSKI <Larix sibirica> (inne nazwy handlowe: siberian larch) – jest jednym z najczęściej wybieranych rodzimych gatunków drewna ze względu na trwałość oraz doskonałe parametry naturalnej odporności na warunki atmosferyczne.

Pochodzenie: Gatunek pochodzi z Syberii, gdzie znajduje się na wysokości do 74°N. Występuje w północno-wschodniej części Rosji, wzdłuż granicy azjatyckiej oraz w zachodnich Chinach i Mongolii. Introdukowany do Finlandii i Szwecji w celu pozyskiwania surowca drzewnego.

Ciężar właściwy: 420-470 kg·m−3 (przy 12% wilgotności)

Barwa: Złocistomiodowa. Wraz z upływem czasu, pod wpływem warunków atmosferycznych drewno patynuje, co jest naturalnym procesem i nie wpływa na parametry użytkowe, a jedynie zmienia efekt estetyczny. Proces ten można spowolnić poprzez regularne stosowanie olejów do drewna z filtrami UV. Każdy naturalnie jasny gatunek drewna można wybarwić na dowolny odcień, stosując do tego celu specjalne oleje do desek tarasowych.

Rysunek: Włókna proste o równomiernej budowie. Tekstura dekoracyjna z gęsto ułożonymi naprzemiennie ciemnymi i jasnymi słojami.

Charakterystyka: Modrzew syberyjski ze względu na zawartość olejków żywicznych posiada naturalną odporność na warunki atmosferyczne. Cechą charakterystyczną jest podatność drewna na powstawanie rys i pęknięć oraz duża ilość czarnych sęków, które mogą sporadycznie wypadać.

ŚWIERK SKANDYNAWSKI

ŚWIERK SKANDYNAWSKI <Picea obovata> (inne nazwy handlowe: white wood, drewno białe) – uznawany w Europie za podstawowy gatunek drewna stosowanego na tarasy.

Pochodzenie: Występuje na dużych obszarach Azji (Syberia, Mongolia, północne Chiny, Kazachstan). Jest uprawiany w wielu krajach m.in. w Polsce.

Ciężar właściwy: 400-450 kg·m−3 (przy 12% wilgotności)

Barwa: Jasna z lekko żółtym zabarwieniem.

Rysunek: Kierunek włókien przeważnie prosty, częściowo występują mniejsze lub większe spirale. Drewno daje się łatwo i skutecznie wybarwić na dowolny kolor.

Charakterystyka: Ze względu na niską gęstość drewno jest stosunkowo miękkie. Sęki przeważnie bardzo małe z tendencją do wypadania. Rdzenie i pęcherzyki żywicy pojawiają się rzadko. Wymaga bezwzględnej impregnacji. Deski tarasowe przy odpowiednim zabezpieczeniu są trwałe i odporne na warunki atmosferyczne.